Black Magic 7 - Sparks : 11 - DIAMOND

11 – DIAMOND

            “NAPAG-ISIPAN mo na ba ang sinabi ko, Tiarra?” Salubong ng kanyang ina pagbalik niya sa sala. Napabuntong-hininga siya dahil akala niya ay matatapos na ang kalbaryo niya dito.

            She took a deep breath. She can’t let her brother and father defend her from her mother all the time. “I am not interested po.” Sabay na napatingin sa kanya ang ama at ang kapatid. “Sorry, I am going to refuse. I am still twenty-eight and I am old enough to make my own decisions.”

            “You can’t make your own decision, kaya nga nandito kami para tulungan ka.” Insist ng ina niya.

            “I am not desperate enough, Mom.” She said to her mother. “Kusa po akong lalapit sa inyo kung mangangailangan po ako ng tulong. I can decide on my own, kung hindi man umabot sa standard niyo ang mga desisyon ko pasensya na po kayo. I am doing this for myself and not to please you. I’m sorry I can and will never reach your standard as a mother.” iyon ang unang pagkakataon na sinagot niya ang kanyang ina kaya hindi nakapagtatakang maging ito ay nagulat. Maski siya ay nagulat din sa kanyang sinabi. It was really unexpected. “Matanda na po ako at sana maintindihan niyo na kaya ko na pong alagaan ang sarili ko. At sana maintindihan niyo na ang dahilan kung bakit ako lumalayo sa inyo ay dahil ayokong tinutulak niyo ako sa mga bagay na gusto niyo na hindi kinokonsidera ang nararamdaman ko.” Humugot siya ng malalim na hininga. She never felt this brave kaya lulubusin na niya bago pa man iyon maubos.

            “Habang lumalaki po ako ay mas lalong bumababa ang self-confidence ko sa pakikiharap sa mga tao dahil palagi niyo pong sinasaksak sa utak ko na hindi ako sapat at pakiramdam ko ay isa akong malaking pagkakamali para sa inyo. I’m sorry I’m useless and I’m sorry for being born as your daughter.”

            Napayuko siya habang pilit na kinakalma ang kanyang sarili. Nahihirapan siyang huminga dahil sa haba ng kanyang mga sinabi at ayaw din niyang tingnan ang mga magulang dahil ayaw niyang mabasa ang disappointment sa mukha ng mga ito pero hindi niya babawiin ang kanyang sinabi.

            “I can change myself because I want to and not because you want me to.” Dugtong niya. “Nandito ako sa harapan niyo because there are people who supported me without forcing me to do so.” Well, partly, she was forced to meet her parents by her brother and Rexon but she can’t feel any pain from their actions. Marahil sa paraan ng pagtutulak ng mga ito sa kanya, they weren’t forceful, it was a step by step process and there’s no set expectations for her to meet. Sabi nga ni Rexon, maganda man o hindi ang ending ng paghaharap nila, at least she tried and that’s already a step. “I’m sorry ngayon lang ako nagkalakas ng loob na magsalita.”

            “E-excuse me.” Ang ina naman niya ngayon ang tumayo. “Magpapahinga muna ako.” At pumanhik na sa silid nito. Naiwan silang tatlo sa sala, naramdaman niya ang paghagod ng kapatid sa kanyang likuran at ang mahihinang tapik nito sa kanya. Tiningnan niya ito at bakas sa mukha nito ang saya sa kanyang ginawa.

            “You did a great job.” Puri nito sa kanya.

            Napasulyap siya sa kanyang ama. “I’m sorry Daddy.” Lumapit ang ama sa kanya at hinila siya patayo at niyakap siya ng mahigpit.

            “I miss you, Tiarra. Patawarin mo rin sana ako anak dahil hindi ako naging mabuting ama sa iyo. Kung sana ay kinausap kita noon sana ay hindi tayo umabot sa ganito, sana ay hindi ka umalis ng bahay at nagtago.” Hinaplos nito ang kanyang buhok. “I can’t change the time.” Malungkot na ani nito.

            “Paano na po si Mommy?”

            “Hayaan mo muna ang Mommy mo na makapag-isip. Your mother really loves you so much and she just want the best for you. May mali sa paraan ng pagpapalaki namin sa iyo, akala namin ay magkatulad kayo ni Timothy pero nagkamali kami. Dalawa ang anak namin, dalawang magkaibang tao, at dalawang magkaibang ugali.” Marahang ngumiti ang ama sa kanya pero bakas pa rin ang lungkot sa mga mata. “Your mother will realize it sooner at sana kapag naging okay na siya ay buksan mo ang puso mo sa kanya. She’s still your mother.”

            “I never closed my doors, Dad. I’ll wait for her and at the same time I’ll continue changing---.” Umiling siya sa kanyang sinabi. “I’ll continue to improve myself for you to be proud of me, I am doing this because I want to and not because I was forced to do so. This is a long process kaya sana hindi rin kayo mainip sa paghihintay sa akin.”

            Siya na mismo ang yumakap sa ama. “Give my hugs to Mom, too. See you soon.” Hinalikan siya nito sa noo bilang pamamaalam.

            Lulan na sila ng sasakyan ni Timothy at nagmamaneho na rin ito palabas ng kanilang bahay. “How does it feel?” tanong nito sa kanya.

            “Good. I feel good.” Ngumiti siya dito. “Thank you, Kuya.” Malaki talaga ang utang na loob niya sa kapatid.

            “Don’t thank me, it’s my responsibility to help you since I’m your brother.” There is a hint of animosity on his voice. “I need to do it faster dahil may palagay akong may aagaw na sa iyo mula sa akin.” Nagsalubong ang kanyang kilay nang marinig ang huling sinabi nito.

            “Aagaw?”

            “Maraming kapitbahay natin ang nagpaparinig sa akin na interesado sila sa iyo. Sa tingin ba nila ay papayag akong makalapit sila ng ganoon kadali sa iyo?” bigla tuloy sumagi sa kanyang isip ang mukha ni Rexon. Gusto sana niyang itanong kung kasali ba ang lalaki sa nagpaparinig na interesado sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin upang hindi mapansin ng kuya ang pamumula ng kanyang pisngi. She shouldn’t flatter herself. “The price is very high.” Nahampas niya ng wala sa oras ang kapatid.

            “Huwag mong sabihin na ibebenta mo rin ako?”

            Natatawang umiling ito. “Ibebenta? That’s a cheap word, sister. Isusubasta kita, the higher the price the better.” Inis na kinurot niya ito sa braso, tinawanan lang siya ng kapatid.

            “You are crazy.”

            “But if you already like someone, hindi ko itutuloy ang bidding.”

            Mas lalong nag-init ang kanyang pisngi sa narinig niya. Hindi na maalis ang gwapong mukha ni Rexon sa kanyang utak. She’s really helpless. She already like someone but she can’t say it yet. She needs to re-check her feelings first. Baka nagugustuhan kasi niya ito dahil malapit ito sa kanya. She can’t risk her newly found friendship just for this feeling.

            “I’ll like myself first.” That’s the safest answer she can give to her brother.

            Tumango naman ito tila nagustuhan ang narinig mula sa kanya. “Malapit ng matapos ang dalawang linggo mong pagtatrabaho sa Café. May iba ka pa bang plano?” Matapos? Ilang araw nalang ay matatapos na nga ang usapan nil ani Rexon at babalik na ang waitress na pinalitan niya pansamantala. Dapat ay maging masaya siya pero hindi ganoon ang kanyang nararamdaman. Nag-enjoy siya sa ilang araw na pananatili niya doon at hindi niya naisip na malapit na pala iyong matapos. “You look sad.”

            “I enjoyed there.”

            “Gusto mong magtayo din tayo ng coffee shop?”

            “No!” mabilis niyang sagot dito. “Gusto ko ang mga tao sa café, they are friendly.”

            “Mga tao?” She rolled her eyes when she realized that her brother is trying to fish some information. “Mga?”

            “Yeah. There’s Marquis, Arra, Steven and more.”

            Naka-pokerface lang ang kapatid tumango-tango. “How about Rexon?”

            “I also like him.” Mabilis niyang sagot huli na nang ma-realized na baka may mahalata ang kapatid niya. “He-he’s like you. He’s kind to me.” She immediately added. Tumango-tango lang ito at hindi niya nagustuhan ang naging reaksyon nito. She’s lying that’s why she’s a bit defensive. “Huwag kang gumawa ng isyu, Kuya.”

            “I’m not saying anything.” Mas malala pa nga iyon keysa sa pang-aasar nito. “You can start working in the main store.”

            Umiling siya. “I don’t like it there, hindi ba pwedeng katulad pa rin ng dati?”

            “You are going to trap yourself inside your room?”

            “Not that, I am not going to do that anymore.”

            “So, it wouldn’t be bad if you work in the main store. You can train our new designers and you can even meet new friends.” Napakagat siya ng labi at biglang napanguso. Walang mali sa gusto ng kapatid niya pero handa na ba siya? “You can still have flexible schedule, I won’t forced you to go to the office five days a week.”

            “Pwede ko bang pag-isipan muna?”

            “Sure, take your time.” Working in the main store is another step she needs to conquer. Kailangan niyang patunayan sa kanyang sarili na malakas siya.

            “Uhm, kuya.”

            “Yes?”

            “Pwede ba tayong dumaan sa Summer Café?” hindi ito tumugon sa kanyang tanong. “I want to drink iced caramel.” Isang maliit na tango lang ang ibinigay nito sa kanya. She smiled to herself, she also wanted to see Rexon. Gusto niya itong makausap tungkol sa nangyari sa kanya nitong araw na ito.

            ISANG maliit na ngiti ang ibinigay ni Tiarra nang makita si Rexon kinabuksan. Ngumiti din ito nang makita siya. Pagpasok niya sa coffee shop ay nadatnan niyang pinapagalitan nito si Marquis at iilan sa mga staff ng shop. Tahimik na nakikinig kay Rexon ang mga bata. She’s really amazed how Rex can managed to discipline these teenagers. Inaamin niyang minsan ay sumusobra ang kakulitan ng mga ito. Though they are doing their job pero paminsan-minsan ay umaandar talaga ang katigasan ng ulo ng mga ito.

            Nang makita siya ng mga pinagagalitan at bumaling ang atensyon ni Rex sa kanya ay tila nakahinga ang mga ito ng maluwang. Sa tingin nga niya ay kulang nalang lumuhod ang mga ito sa kanyang harapan.

            “Hello.” Bati niya. “You all look so lively.” Gusto niyang matawa sa kanyang sinabi dahil alam niyang hindi ganoon ang nararamdaman nina Marquis.

            “Go to work.” Utos ni Rexon sa mga kausap nito habang naglalakad papalapit sa kanya. Bago pa man nagsialisan ang mga ito na parang mga langgam ay tinawag niya si Marquis at ibinigay ang hawak na ecobag.

            “Gumawa ako ng lasagna, kainin niyo mamayang breaktime ninyo.” Ngumisi ng malaki si Marquis at pasimpleng nginisihan ang kapatid nito bago yumakap sa kanya.

            “Thank you ate Tiarra.” Dahil nasanay na siya sa presensya ng binatilyo kaya hindi na siya na-e-estatwa kapag hinahawakan nito. “You are really an angel.”

            “Marquis.” Malamig na tawag ni Rexon sa kapatid nito.

            “Aye! Aye! Captain.” Mabilis din na tumakbo papunta sa counter si Marquis para bigyan sila ng oras na mag-usap ni kapatid nito.  

            “Hi.” Masiglang bati niya kay Rexon. Nakakunot pa rin ang noo nito at tila ba may gustong sabihin pero hindi nito magawa. Saka niya naalala na may isa pa pala siyang bitbit. Mas maliit na container iyon na may lamang lasagna. “I heard from Marquis that you like lasagna. Maaga akong nagising kanina dahil maaga din akong nakatulog kahapon kaya gumawa ako.” Ibinigay niya dito ang paperbag. “I separated it from the others baka ubusan ka nila. Malakas kumain ang mga tauhan mo dito.” unti-unting nawala ang pagkakakunot ng noo nito at kinuha ang paperbag mula sa kanya. He isn’t smiling but she can sense it, he’s very pleased.

            “Thanks.” Masaya na siya sa naging ekspresyon nito.

            “Sumaglit kami ni kuya dito kahapon pero hindi na niya ako ginising dahil nakatulog ako--.” Natigilan siya ng hawakan nito ang kanyang palad. Hindi lang siya ang tila tumigil ang mundo dahil ang mga kalapit na costumers na nakakakita sa kanila ay tila namangha sa ginawa ng lalaki.

            “Let’s talk inside the office.” Mahinang tumango lang siya dahil nakalimutan na yata niya kung paano mag-isip. Pagpasok nila sa opisina ay inalalayan siya nitong umupo sa sofa.

            “Uhm… Wo-work muna ako.”

            “Hindi pa masyadong marami ang costumers.” Sabi nito pero naaalala pa niya ang kakasabi lang nito sa labas kanina na dito sila mag-uusap dahil marami ng costumers. “Let them do the hardwork today, nagiging pabaya na sila sa trabaho nila. Rest first.”

            “Masyadong mahaba ang pahinga ko, I doubt it kung makakatulog agad ako mamayang gabi.” She’s telling the truth. Masyadong na-drained ang kanyang energy kahapon kaya hindi nakapagtatakang naubos ang energy niya at sobrang haba ng kanyang tulog. “But, I really want to thank you Rex.” She smiles sweetly at him. “Kung hindi dahil sa iyo ay baka hindi ko magawang kausapin ang mga magulang ko.”

            Bahagya itong tumango. “I heard from Timothy.”

            “Eh? Nag-usap kayo ni kuya? When?”

            “Kahapon, noong dumaan kayo dito. He’s about to wake you up but I told him not, you looked really tired.” Sa likod ng kanyang utak ay gusto niyang i-murder ang kapatid. How dare him? Dapat siya ang nagku-kwento kay Rexon! Pero may bahagi ng kanyang puso na lumulutang na sa alapaap dahil sa sinabi nito. Is it really okay to fall in love with someone whom you’ve only known for days? Pakiramdam kasi niya ay hindi tama pero pakiradam din niya ay mas hindi tamang hindi tanggapin ang nararamdaman niya.

            She’s not that dumb. Sigurado siya sa kanyang nararamdaman para dito at sa mga oras na iyon, kung pagbabasehan niya ang malakas na pagpinting ng kanyang puso, ang nakakatuwang non-existence na kabag sa kanyang sikmura, ang kagustuhang makita ito at marinig ang boses nito, ang biglaang pagkawala ng kanyang energy kapag nagdidikit ang kanilang mga balat… hindi ba ito simtomas na may nararamdaman na nga siya dito? She’s in love!

            “It’s not because of me, Tiarra.” Putol nito sa katahimikan na namagitan sa kanilang dalawa. “It’s because of you. You’ve changed yourself and broke your barrier. Walang ibang tao na makakapag-utos sa iyo na gawin ang bagay na iyon unless you really wanted to. You stepped forward, you did it on your own.”

            “I did it because of you.” Mahinang sabi niya dito. Isang matamis na ngiti ang ibinigay nito sa kanya.

            “As much as I love to take the credits, but I won’t. After this week, you’ll be on your own. I’ll be out the picture.” Unti-unting nawala ang ngiti sa kanyang mga labi sa sinabi nito. “I can’t keep you here forever.” But I want to! Gusto sana niyang magprotesta. “Tiarra, you are a lovely butterfly.” Butterfly? “You were once a scared and fragile caterpillar when I first saw you, that was your first stage. Habang nagtatrabaho ka dito at nakikihalubilo ka sa mga tao, you slowly changed and improved yourself, that’s the second stage. Pagkatapos ng linggong ito, you’ll be out from your cocoon. You’ll be a successful butterfly who is not afraid to do things you really want to do.”

            “But I’m happy here.”

            “You can’t stay here.” Unti-unting nawala ang masayang pakiradmam na nararamdaman niya kanina sa sinabi nito at tila napapalitan iyon ng kakaibang lungkot na noon lang niya naramdaman. “I won’t trapped you here.” Hinuli nito ang kanyang mga mata. “You have wings so you need to fly, I can’t clip you here.” Siya lang ba ang nakakapansin pero tila nahihirapan si Rexon na sabihin sa kanya ang mga salitang iyon.

            Gusto niyang mainis at magalit dito but she can’t refute. Tama si Rexon, tama ang lahat ng sinabi nito sa kanya. Gusto niyang manatili dito dahil masaya siya na kasama ang lalaki pero hindi dito ang mundo niya. Not in that dark room she called heaven, not here… not yet here. Humugot siya ng malalim na hininga at binigyan ito ng maliit na ngiti. Naiintindihan niya ang gusto nitong sabihin. She needs to prove something for herself, she will.

            “I understand, Rex.”

            This time she will become diamond. She’ll shine the brightest among all other gemstones and become unbreakable. By then, she’ll be brave enough to chase the man she loves and when that time comes, she’ll do everything just to have him by herself forever. Wait for me, Rex.



TBC AND PHOTO CTTO



<3 <3 <3
A/N: So, natapos na ang five-day webinar namin last week. Firs time kong maging speaker, pumayag lang ako dahil through online naman siya at hindi ko nakikita ang mga participants ng eye to eye. Diyos ko, kung actual talaga iyon ay baka umiyak muna ako bago ko ipupush ang sarili kong gawin ang dapat ay trabaho ko. The anxiety is real. My bestfriend na psychology major, siya ang nagpupush sa akin na lumabas sa aking safezone. Palagi kong sinasabi sa kanya na I'm okay sa kung saan ako ngayon and I dont have to push myself further. But there are things talaga na kailangan mo na itulak ang sarili mo sa limit and this is not for other people but for yourself, for you to be better.

Habang nagse-seminar kami ay nagtext naman iyong adviser ko sa thesis at tinanong kung okay na ba ang revisions dahil open na ang online thesis defense proposal (tama ba ang order ng mga salitang ginamit ko?). Alam niyo iyong hindi ko pa natatapos ang revisions ay hiningan na niya agad ako ng updated in the middle of the seminar? Anxiety and panic attack is real talaga. Pero naging push iyon sa akin na tapusin kaagad ang trabaho ko. I hate cramming since student pa dahil parang hindi nare-retain ng utak ko ang pinag-aaralan ko and I don't really like that. Pakiramdam ko kasi sinayang ko lang ang oras ko sa ganoon. Gusto kong kapag nag-aaral ako ay maaalala ko silang lahat since gusto kong maging doctor dahil pre-med ang course ko kaya siguro naging ganoon ang mindset ko. Nadala ko na siya hanggang sa trabaho, ayoko ng mabilisang trabaho dahil feeling ko ibabalik lang ng professor ko dahil hindi tama ang mga ginagawa ko and worst, wala na akong time na itama pa dahil nga deadline na.

Iyon ang nararamdaman ko noong ipinasa ko ang revisions ko, yes, natapos siya pero parang kulang pa. To think chapter 1-3 lang iyon pero 76 pages na ang number of pages niya... huhuhuhu... so, naglalabas lang talaga ako ng hinaing ko dito since wala akong masabihan dahil nasa bahay lang naman ako. At kapag sinabihan ko si mader-dear ay baka sabihan lang niya ako ng, "Dahil iyan sa kapapanood mo ng mga kung anu-ano at pagbabasa mo ng mga kung anu-ano, sa halip na gawin mo iyan ay inuna mo pa iyong iba." So, dito nalang dahil kasalanan ko naman talaga. heheheheheeh

Sorry for the long a/n. Love you all babies!

LOVE,
INANG