Black Magic 7 - Sparks : 10 - CITRINE

10 – CITRINE

            NAPAYAKAP si Tiarra sa hawak na stuff toy na binili niya kanina habang tinititigan ang nakakatandang kapatid na madilim na madilim ang mukhang nakatitig din sa kanya at sa kanyang kasama. It’s past eleven in the evening already, iyon ang pinakamatagal na paglabas niya sa kanilang bahay simula noong natuto siyang iwanan ang kanyang lungga.

            “Uhm, Kuya…”

            “Pumasok ka na sa loob Tiarra.” Seryosong utos ng kanyang kapatid. Minsan lang niyang makita ang ganoong mukha ng kapatid kaya sigurado siyang hindi siya pwedeng makipag-usap dito ng chill-chill lang. “Kakausapin ko lang muna si Rexon.” Bigla siyang nakaramdam ng kaba para sa lalaking kasama.

            “Don’t worry, mag-uusap lang kami ng kuya mo.” Ibinigay ni Rexon ang mga paperbag sa kanya. He slightly tapped her shoulder assuring her that everything will be okay. 

            “Matulog ka na, masyado ng gabi.” Narinig niyang utos ng kanyang kapatid sa kanya. Pumasok na siya ng bahay at pumanhik sa kanyang silid. Mula doon ay binuksan niya ang bintana at sinilip ang dalawa sa ibaba. Hindi niya marinig ang usapan ng kapatid at ni Rexon kaya mas lalo siyang kinabahan sa posibleng nangyayari. Wala naman sigurong balak na magkasakikatan ang dalawang iyon, right?

              Ilang minuto ang tinagal ng pag-uusap ng dalawang lalaki sa ibaba nang makita niyang papalabas na ng kanilang bakuran si Rexon. Binuksan niya ng malaki ang bintana, tumingala naman ito bago pumasok sa kotse at kumaway sa kanya. Ngumiti at kumaway din siya dito habang kagat-kagat ang pang-ibabang labi.

            “Ehem… ehem…”

            “Ay, kalabaw!” nagulat na umalis siya sa may bintana nang marinig ang malakas na pagtikhim ng kanyang kapatid na nasa may pintuan na ng kanyang silid. “Ku-Kuya, anong ginagawa mo dito?” natatarantang tanong niya dito.

            “Bawal na bang silipin ang kapatid ko ngayon?”

            “Hi-hindi naman, nagulat lang ako. Anong pinag-usapan niyo ni Rexon?” tinitigan siya ng Kuya niya ng matagal. Akala niya ay sasagutin siya nito pero umayos lang ito ng tayo habang nasa magkabilang bulsa ng suot nitong pantalon.

            “Matulog ka na.”

            “Kuya--.” Napanguso siya dahil mabilis itong nakalabas ng kwarto at sinara ang pintuan. She’ll just ask Rexon tomorrow. Napangisi siya habang naaalala ang mukha ng lalaking buong araw niyang kasama at isinubsob ang mukha sa kanyang unan. “Rexon…” biglang tumunog ang kanyang cellphone at binasa ang pangalan ng nagsend sa kanya ng message.

            Good night and sweet dreams. Mula iyon kay Rex. Pinukpok niya ang unan sa hindi maipaliwanag na saya na kanyang naramdaman ng mga sandaling iyon. Tila may kumikiliti sa loob ng kanyang sikmura na umabot hanggang sa kanyang talampakan.

            Para siyang tangang nakatitig sa kanyang cellphone at iniisip kung ano ang mga tamang salita na ire-reply niya dito. Hanggang sa hindi niya namalayan na tinamaan na pala siya ng antok at nakatulog.

            “Oh my God! Anong oras na?” napatingin siya sa alarm clock na nasa kanyang side table. It’s already past seven in the morning. Mabilis siyang tumayo at tiningnan ang sarili, nakatulog siya ng hindi nakakapagbihis. “Cellphone.” naalala niya ang huling text na natanggap niya kagabi mula kay Rexon na hindi niya na-reply-an dahil nakatulog siya. “Darn it!”  

            Nagmamadali siyang pumasok sa banyo para maligo at mag-ayos. Kailangan pa niyang ihanda ang kanilang almusal bago siya pumunta sa Café. Pagkababa niya ay nadatnan niya ang kapatid sa sala na umiinom ng kape at nagbabasa ng newspaper.

            “Mabuti naman at gising ka na.” sinulyapan siya nito. “Kumain muna tayo ng breakfast bago umalis.” Nagdugtong ang kanyang kilay sa sinabi ng kapatid.

            “Aalis?”

            “May pupuntahan tayo, kinausap ko na kagabi si Rexon na hindi ka pupunta sa Café dahil may kailangan tayong puntahan.” Mas lalong kumunot ang kanyang noo sa sinabi nito.

            “Puntahan? Saan ba tayo pupunta?”

            “I’m hungry, cook our breakfast.” Hindi niya alam kung ano ang tumatakbo sa utak ng kanyang kapatid. Gusto sana niyang tumanggi pero iyon ang unang beses na isasama siya ng kapatid sa kung saan kaya imposibleng tumanggi.

            TAHIMIK na nakamasid lang si Tiarra sa mga tanawin at lugar na nadadaanan ng kotse kung saan sila nakasakay. There’s an awkward silence between them and she doesn’t want to break that silence. Natatakot siya sa sa posibleng mga tanong ng kapatid niya sa kanya baka hindi niya ito masagot ng maayos.

            Kinuha niya ang kanyang cellphone at muling tinitigan ang text ni Rexon sa kanya na hindi niya nasagot. Won’t he think it weird when she replied his text late? She can just apologize for not replying and apologize for not personally telling him that she can’t go to the café.

            Good morning, pasensya ka na hindi na ako nakapag-reply last night. Nakatulog agad ako at hindi ako nakapagpaalam na hindi papasok today.

            Sent.

            Ang lakas ng kabog ng kanyang puso habang nakatitig sa kanyang cellphone screen. Kung pwede lang na tumili at magsisigaw sa loob ng sasakyan ay ginawa na niya.

            “Why do you look so happy?”

            “Huh? Ha?” mabilis na niyakap niya ang cellphone. Baka kasi agawin nalang nito iyon bigla at mabasa ang text niya. “Wala.”

            Nagdugtong ang dalawang kilay nito. “You are hiding something?”

            “Wala.” She toned down her voice. “Saan ba tayo pupunta?”

            “Hindi mo ba maalala ang dinadaanan natin?” Umiling siya. “Really?” nagkibit-balikat lang siya dahil kahit anong gawin niyang halukay sa kanyang utak ay hindi niya maalala ang daan na iyon. She’s not good with directions. Nagvibrate ang kanyang cellphone at nang kanyang silipin ay pangalan ni Rexon ang nakatatak doon.

            Mabilis niyang binuksan ang text message at binasa ang message. Your brother told me yesterday, keep safe. Call or text me if you aren’t comfortable.

            She immediately hit the reply button. Thank you and I will.

            Narinig niyang napabuntong-hininga ang kanyang kapatid at nang tingnan niya ito ay naiiling lang ito. Hindi rin maganda ang ekspresyon ng mukha ng kapatid niya.

            “What’s wrong?” she asked.

            “It’s not ours.”

            “Ang alin?”

            “The necklace.” Napahawak siya sa kwentas. “You bought it?”

            Mabilis siyang umiling. “Someone gave it to me.”

            “Someone?” May halong pagdududa sa boses nito. “Who?”

            “Bakit kailangan mo pang malaman?” inis na tanong niya dito.      

            “So, I can blacklist that someone forever for not patronizing our product.” Nag-isang linya ang kanyang mga labi.

            “A friend.” Mabilis niyang sagot. “Hindi mo siya kilala.”

            Nagdugtong ang kilay ng kausap. “A friend? Hindi ko kilala? I am wondering who, I know you have limited number of friends and I know all of them. Sino sa kanila?”

            “You don’t know hi—her.” Muntik na siyang madulas doon, ah.

            “Him? Her?” Kanina pa siya nabubuwisit sa kapatid niya. Halatang gusto nitong malaman kung sino ang nagbigay sa kanya ng kwentas. She can’t tell her brother that it’s from Rexon or else baka iba ang isipin nito. “A him? Or, a her?”

            “Her.” She lied.

            “Her? Who?”

            “Kuya, bakit ba ang kulit mo?” inis na tanong niya dito. “Basta hindi mo siya kilala, she’s not from the village.” Nagkibit-balikat siya at inis na napatingin sa daan. Narinig niya ang mahinang pagtawa ng kapatid at nang mag-stop ay may kinuha ito sa compartment ng sasakyan.

            “Here.” Kinuha niya ang maliit na velvet box at binuksan ang laman. “That’s the new stud earrings you design a week ago.” She smiled when she saw the yellow citrine gemstone. The color is really uplifting. “Wear that, I think you need that one now.”

            “Huh? Why?”

            “It will look good on you.” She shrugged her shoulders and wear the stud earrings. Hindi iyon masyadong halata lalo pa at natatakpan ng kanyang mahabang buhok. “We are here.” Napasulyap siya sa malaking gate na nasa kanilang harapan at malakas na napasinghap.

            “Why are we here?” natatarantang tanong niya dito.

            “They want to see us, today is their anniversary.” Nagdugtong ang kanyang kilay. “Did you forget?”

            “But I don’t celebrate it with them, I am going home.” Binuksan niya ang pintuan ng kotse para lumabas pero mabilis siyang napigilan ng kapatid.

            “Come on Tiarra, just today. Just for today and if you are still not comfortable, we can go home after the lunch.”

            She clenched her fists. “You promise?”

            “I promise.” Bumukas ang gate kaya dali-daling umabante ang kapatid para makapag-park ng maayos. Matagal na siyang hindi dumadalo sa mga pagtitipon na ginagawa ng kanyang mga magulang lalo na kung may mga bisita. Noong lumipat siya ng bahay ay ilang beses siyang tinawagan ng kanyang parents, sinasagot naman niya ang mga iyon, pero hindi siya kailanman pumayag na dumalo sa mga parties.

            Napatingin siya sa buong paligid. Walang mga sasakyan na naka-park, ibig sabihin ay sila-sila lang ang nandoon. Sabay na silang bumaba na magkapatid, hinintay niya ang kuya niya na may kinuhang mga boxes sa trunk na sa palagay niya ay mga regalo para sa kanyang mga magulang.

            “Let’s go inside.” Hinawakan niya ito sa braso at alam niyang ramdam nito ang panlalamig ng kanyang mga palad. “Everything will be okay.” He assures her. The weird thing is, she can’t really calm down.  Kung dati ay mabilis siyang napapakalma ng kuya ngayon ay tila may hinahanap siya.

            “Timothy and… Tiarra? Is that you my dear?” salubong ng kanyang Mommy. Maganda pa rin ang ina kahit na may edad na ito, madisiplina at maalaga ito sa katawan kaya name-maintain nito iyon. “You look like me when I was in your age. Finally, I saw some changes. This is a miracle--.”

            “Mom.” May halong paninita sa boses ng kanyang kuya. “Where’s Dad?”

            “He’s in the living room.” Akmang hahawakan siya ng ina nang umiwas siya at nagtago sa likod ng kanyang kapatid. Sumunod lang siya sa kuya niya, ayaw niyang maiwan kasama ang kanyang ina.

            “Dad?”

            “Timothy, finally you are here. Did you bring your sister?” she popped out from her brother’s back to see her father. “Tiarra? Is that really you?” bahagyang tumango siya sa ama bilang pagbati. Ilang taon din niyang hindi nakita ang kanyang mga magulang kaya hindi rin niya alam kung paano haharapin at kausapin ang mga ito. Magdadalawang-linggo pa lang siyang nakakalabas ng bahay at sa iilang tao pa napapalagay ang kanyang loob. “You are so beautiful, Tiarra.” A warm smile appeared from her father’s lips and the longingness is visible on his eyes.

            Iyong anxiety na nararamdaman niya ay unti-unting bumaba ang lebel. “D-Dad.” Tawag niya dito. Hindi ito lumapit sa kanya siguro ay nararamdaman pa nito ang kanyang pagkailang pero hindi nawala ang mainit na ngiti sa mga labi nito para sa kanya.

            “It’s already lunch time, kumain na tayo.” Yaya ng kanyang ama. Nauna na ito sa kanila papunta sa dining area at doon nila nadatnan ang kanyang ina na abala sa paghahanda ng mga pagkain.        

            “Bakit nga po pala walang mga bisita?” tanong ni Timothy.

            “When you called and told us that you’ll bring your sister I forced your mother to make our anniversary an intimate family affair.” Sagot ng ama. “Pumayag naman siya.” nabasa niya ang relief sa mukha ng Daddy niya. She can’t blame her father, her mother loves being around with people and be surrounded with people. Sabi nga ng marami ay sa ina nagmana ang kanyang kapatid at siya naman ay sa ama. Introverted ang kanyang Daddy kaya sa mga party ay iyong mga kakilala at mga kaibigan lang nito ang kinakausap.

            “There you are people, let’s eat.” Marami ang mga pagkain na nakahain sa mesa at naghalo-halo na ang amoy doon. Bigla tuloy siyang nakaramdam ng pagbaligtad ng sikmura habang lumalakas ng lumalakas ang kaba sa kanyang dibdib.

            “Dito ka na maupo sa tabi ko, Sis.” She won’t say no and she won’t sit anywhere unless its beside her brother. Lumapit sa kanila ang mga kasambahay, ang iilan sa mga iyon ay hindi niya kilala at iyong iba naman ay natatandaan pa niya ang mukha kaya binati niya ang mga naaalala niya.

            “Mabuti naman at naalala mo pa kaming bisitahin, Tiarra. Ilang taon na rin noong huli kang umuwi dito.” narinig niyang sabi ng kanyang ina.

            “Uhm…” sumulyap siya sa kapatid dahil ayaw niyang sabihin na hindi sinabi ni Timothy sa kanya na pupunta siya doon kaya hindi siya nakapagreklamo.

            “She wants to surprise you two pero sinabi ko rin para hindi na kayo magulat.” Her brother saved her. Kumuha na siya ng pagkain at inilagay sa kanyang plato katulad ng ginagawa ng mga kasama niya sa mesa.

            “Don’t eat that, Tiarra. Maraming carbs iyan baka tumaba ka na naman--.” She flinched and immediately drop her spoon and fork.

            “S-sorry.” Kung kanina ay nawalan na siya ng gana sa pagkain mas lalong hindi na niya gustong umupo doon. Her mother never changed.     

            “Kristal, hayaan mong kainin ng anak mo ang gusto niyang kainin. Matanda na si Tiarra hindi mo na siya dapat mandaran ng kung ano ang gusto niyang gawin.” That was the first time she heard her father defended her from her Mom’s controlling nature.

            “But I only want the best for her.” Reklamo ng Mommy niya sa kanyang ama. “If she eats too much, she’ll gain weight again. Gusto ko siyang ipagmalaki sa mga kaibigan ko kaya dapat i-maintain niya ang ayos niya.” Naikuyom niya ang kanyang mga palad.

            “Tama si Daddy, ‘My. Let my sister eat whatever she wants and besides she already knew what’s good and bad for her. She’s been cooking for the two us since we transferred and she’s been healthy since then.” Pagtatanggol ng kuya niya sa kanya. Bumaling ito sa kanya. “You eat, we are going home after lunch.” Tumango lang siya dito.

            “Hindi ba kayo magtatagal dito, Timothy? Tiarra?” malungkot na tanong ni Alex sa mga anak. “Dito na rin kayo matulog para makausap pa namin kayo ng matagal.” Hindi sila sumagot na magkapatid. Natapos ang kanilang pananghalian na hindi niya maintindihan ang lasa ng mga pagkain na kanyang kinakain.

            Nagpunta sila sa living room para makapag-usap-usap. Ang ama niya ang kumakausap sa kanya, ito ang tumatawag ng pansin niya kapag natatahimik siya. Una nilang topic ay tungkol sa negosyo at kung maayos ba ang lahat.

            Tumikhim ang kanyang ina na kanina pa tumititig sa kanya habang inuubos ang paborito nitong chamomile tea. “Tiarra, you are already twenty-eight. Wala ka bang balak na mag-asawa? Sa edad mo na iyan ay may asawa na ako at ipinanganak ko na rin ang kapatid mo. You are getting older you should think about your future. Kung wala ka pang nobyo ay walang problema doon, marami akong mga kaibigan na may mga anak na pwede mong mapangasawa. I can set a date for you.”

            Nag-isang linya ang kanyang mga labi. She really hates it when she’s pushed by her to do things she doesn’t want to do.

            “Excuse me.” Tumayo siya. “Restroom.” Bitbit ang kanyang cellphone ay nagtungo siya sa banyo at iniwan ang tatlo sa sala. Gusto niyang sumigaw sa inis nang maalala ang sinabi ng kanyang Mommy. She opened her cellphone and dialed Rexon’s number. Nagring iyon ng ilang beses pero walang sumagot.

            “He must be busy.” Naupo siya sa gilid ng bath tub at napabuntong-hininga. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at pilit na kinakalma ang sarili. Her anxiety is killing her and her mother is adding the fuel of her despair. “I need to be strong.” Tumayo siya at nagpunta sa harap ng salamin. The light reflected the small gem attached on her stud earring. “Kaya pala sinabi ni kuya na kailangan ko ito.” Citrine restores one’s strength and faith in one’s self. It can also raise her self-esteem and overcome challenges.

            “You can’t be timid forever, Tiarra. You also need to speak up.” She said to her reflection. She made a series of inhale and exhale before she decided to face her fears. “My goodness.” Bulalas niya nang magvibrate ang kanyang cellphone at nang tingnan ang caller ay gumuhit ang ngiti sa kanyang mga labi. Mabilis niya iyong sinagot.

            “Hello?” kumabog ng husto ang kanyang dibdib nang marinig ang boses ni Rexon sa kabilang linya. “Tiarra? Are you okay? Pasensya na kung hindi ko nasagot ang tawag mo agad, I left my phone in the office.”

            “Ahh, sorry kung nadisturbo kita.”

            “No! I told you to call me whenever you want.” Whenever she wants? Base sa text nito ay kung kailan hindi siya komportable ay pwede siyang tumawag. Since, sinabi nitong whenever she wants pwede siguro niyang panghawakan iyon. “What’s wrong?” siya lang ba o naringgan niya ng pag-aalala ang tono ng boses nito.

            “I’m in my parents house.” Hindi ito sumagot sa kanyang sinabi mukhang may ideya na ito sa kung saan siya pupunta. Malamang ay nasabi na ng kapatid kagabi. Nagdadalawang-isip siya kung sasabihin ba niya ang mga nangyari.

            “I am relieved that you are brave enough to finally meet your parents after these years.” Nagulat siya sa sinabi nito. “Tiarra, can I apologize?”

            Kumunot ang kanyang noo. “For what?”

            “I told your brother to bring you there.”

            “What?!” mas nagulat siya sa sinabi nito. “Why?”

            “Because I know you can. I told you you are quite brave for a timid woman and facing them is a very important step in improving your self-esteem. Nagawa mo silang harapin at kausapin, hindi man maging maganda ang kinalabasan pero sinubukan mo. I am very proud of you.”

            I am very proud of you. Iyon ang paulit-ulit na nag-e-echo sa kanyang utak hanggang sa bumaba iyon sa kanyang puso. She should hate him for pushing her to meet her parents but she understood his intentions. He even said he’s proud of her, she’s never been this happy.

            “Thank you, Rexon.” Magaan ang kanyang loob na pasalamat niya dito.

            “Let’s talk tomorrow?” tumango siya kahit hindi naman siya nito nakikita.

            “We will, uhm… good bye.” Ngumiti siya sa kanyang sariling repleksyon.

            “Bye. And by the way Tiarra, maganda pa rin ang boses mo kahit sa cellphone.” Napanganga siya sa sinabi nito at natagpuan ang sariling namumula ang pisngi habang sapo ang dibdib. He ended the call before she can say something. Posible bang mahulog ang loob mo sa isang tao na ilang araw mo pa lang nakikilala? Kung totoo iyon, she is falling for him and she knew she doesn’t want to be saved from the fall.

TBC

PHOTO CTTO

<3 <3 <3
A/N: Sa mga nakabasa na ng post ko sa FB, I would like to inform the readers of this story especially sa mga new readers at sa mga previous readers ko pa rin. As you can see, karamihan sa mga sinusulat ko ay series para hindi na ako mahirapan na maalala ang mga characters. Nahihirapan kasi akong maghanap ng mga names ng characters tapos kapag may new story akong naiisip ay nasasayangan ako sa mga extra sa previous stories na naisulat ko kaya sila na rin ang ginagamit ko. Among the series ay may dalawa akong stand alone stories, meaning, wala siyang stories at nasa approximately, 50 chapters. I was contacted by an editor from Dreame. May Dreame account na ako since dahil mahilig akong magbasa ng mga free novels, especially, iyong English na wolf-theme stories like Alpha, Omega, Mate and the like. Marami doon pero never akong nagpost ng story kasi nga loyal ako sa wattpad. They contacted me and asked me kung pwede ko bang ilipat ang Waiting on a Feeling (Jair and Xyler) and Twin's Tricks (Eon and Aleeyah) sa Dreame under a contract. I said, I'll give it a try since iyong dalawa lang naman ang ililipat ko doon. Soon, I will be removing those two stories sa wattpad. This is partly an experiment before ako magself-publish next year. Balak ko sanang mag-self pub after ng thesis ko para hindi ako ma-distract.
So, iyon lang naman. I'll go back watching my BL Thai stories.

LOVE,
INANG