Black Magic 7 - Spark: 3 - CARNELIAN

3 – CARNELIAN

            “OKAY lang ba ang girlfriend mo?” salubong ni Yumi sa kanya. Nakaupo na sa isang mesa ang tatlong kumausap kay Tiarra kanina. Na-fru-frustrate siya sa kapatid ni Timothy dahil hindi niya ito makausap ng matino. Hindi niya ito magawang sigawan dahil kapag ginawa niya iyon ay tila iiyak na ito at wala siyang balak na aluin ang babaeng umiiyak.

            “She’s Timothy’s sister, her name is Tiarra.” Aniya.

            “Hindi nga kasi boyfriend ni Tiarra si Rexon, sa ganda niya maraming lilinyang mas matinong lalaki.” Tumawa si Kc dahil sinamaan niya ito ng tingin. Sumasakit ang ulo niya sa kapatid ni Timothy, he can’t handle her. Nawawalan siya ng pasensya.

            “Oh, I remember her name. Siya ang nagdesign sa engagement ring ko.” Ipinakita ni Yumi ang suot nitong singsing. “And Pam’s engagement ring too.”

            “Tiarra Jane Rodriguez, tama-tama. Siya din ang palaging bukang bibig ng mga kasama ko sa office na mahilig sa jewelries. Now that I remembered, iyon nga pala ang trabaho ni Timothy. Oh my, gusto ko rin magpadesign ng jewelry sa kanya.” Ngumiti sa kanya si Kc. “Ilabas mo siya.”

            “She’s sleeping.” Akala niya ay hinimatay na ito. Mukhang totoo nga ang sinabi ni Timothy na hindi sanay ang babae na makihalubilo sa mga tao. Mukhang nagulat ito sa mga nakausap. Typical introvert attitude, but hers is a severe case.

            “Sayang naman I really like her designs, she is a genius at it at hindi ko inakala na maganda pala talaga ang kapatid ni Tim, ang sabi kasi sa main store nila ay hindi pa nila ito nakikita kahit isang beses.” Czarina groaned in despair. “Kapag may boyfriend na ako sabihan niyo na sa store ni Tim bumili ng engagement ring at dapat personalized ni Tiarra.”

            “Paano mo siya nakilala, Rex?”

            “Tim.” Sagot niya.

            “Pumayag si Tim na makita mo siya? why?” eksaheradong tanong ni Yumi. “Don’t lie, I’m pregnant.”

            “I hesitate to articulate in fear I may deviate upon the highest degree of accuracy, excuse me. Marquis stop eavesdropping and bring Tiarra’s food inside my office.”

            “Ye-yes, Sir!” napabuntong-hininga nalang siya at iniwan ang mga babaeng kausap. Kaya pala nauubos ang energy ni Tiarra dahil kahit siya ay hindi kayang sabayan ang bilis ng bibig ng mga ito.

           

            NAPAHIKAB si Tiarra nang magising siya sa malamig na silid na akala niya ay silid niya. Tumingin-tingin siya sa paligid habang nagpapanic ang utak pero agad din na nagprocess, nasa isang opisina siya kung ang pagbabasehan ay ang mga gamit doon. Pagod na pagod ang kanyang katawan but she’s much better now kompara kanina.

            “Gising ka na?” Ah! The handsome guy who forced her to come here. Napatitig lang siya dito dahil may kung ano sa mukha nito na hindi niya maiwasang titigan. Tama nga siya sa kanyang assessment ng una niya itong makita. He is really handsome despite of his grumpy personality. “What?” kumurap siya at muling nahiga sa sofa. Mas mabuting hindi na siya magsalita sa harap nito dahil baka insultuhin na naman siya ng lalaki.

            “Ahh!” mahina siyang napatili ng pagbukas niya ng kanyang mga mata ay sobrang lapit ng mukha nito sa kanya.

            “Stop pretending that you are asleep and just wake up.” He said in a whispering notion. May biglang kumalabog sa dibdib niya dahil sa lalaki. Hindi iyon takot, para bang may biglang nabuhay sa loob ng kanyang katawan. “You haven’t eaten, bumangon ka na diyan at kumain.” Nakahiga pa rin siya sa sofa pero nasa magkabilang gilid niya ang dalawang braso nito. He is towering over her at kapag bumangon siya ay mas magkakadikit ang kanilang katawan. Mas mabuting bumangon nalang siya at ng makaalis ito pero paano kung hindi ito gumalaw?

            With all her might, she moves and pushed the guy away and immediately sits properly. Mukhang ito man ay nagulat sa kanyang pagtulak. She doesn’t mean to be rude but he is forcing her to do so and she wouldn’t apologize either. Hindi pa nga ito humihingi ng tawad sa pagdala nito sa kanya ng wala siyang permiso.

            “Alright, eat.” Turo nito sa mga pagkain na nasa harap niya. Nagdugtong ang kanyang kilay dahil sobrang dami noon. “Kung may gusto kang sabihin speak up.”

            “Ang dami at kinakain ko lang ang mga luto ko.”

            “Kainin mo lang ang kaya mong ubusin.” Kinuha nito ang kutsara at tinidor tapos ay ibinigay sa kanya. “Huwag mo akong gawing yaya at boy niyong magkapatid. Your brother will really pay for this.” Kapag nakita niya ang kapatid niya ay makakatikim din ito sa kanya. Nagsimula na siyang kumain pero wala pang one-fourth ay ibinaba na niya ang kubyertos. “Why aren’t you eating more?”

            “I- I’m full.”

            “Full? Sinong mabubusog sa apat na kutsarang subo?”

            “But that’s making me fat--.” Hinila siya nito papasok sa isang mas maliit na silid sa kwartong iyon, a bathroom, iniharap siya nito sa malaking salamin. Napatitig siya sa repleksyon ng dalawang tao doon. Isang gwapong lalaki at isang pamilyar na babae.

            “Titigan mo ang sarili mo.” That’s me? “You are not fat.” She’s not, that’s true. Kailan pa siya pumayat? Her arms are thinner than before, she can even see her collar bones.

            “But I was.”

            “You are really frustrating, kapag mas pumayat ka pa dito pwede ka ng mamatay. You need to eat more.”

            “But I’ll get fat again.”

            “Eating the right amount of food will not make you fat, it will make you healthy.” Muli siyang napatitig sa sariling repleksyon. Hindi na niya maalala ang kanyang dating hitsura kaya naninibago siya sa kanyang nakikita. Now that she remembers, her brother buys her clothes ever since. Palagi siyang nagrereklamo dahil palaging maluluwang ang mga damit na ibinibigay nito sa kanya hanggang sa kumasya na iyon. Her brother is adjusting to her whims and demands.

            “That’s me?” hindi makapaniwalang tanong niya sa kanyang sarili at unti-unting umalsa ang magkabilang sides ng kanyang mga labi. “I changed a lot.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi niya. It wasn’t a fluffly as before and she really looked different. “I looked different.” Usal niya at sa isang iglap lang ay tila nagbago ang tingin niya sa mundo ang hindi lang siguro niya inaasahan ay isang estranghero pa ang magpapakita sa kanya sa naging pagbabago. Inilipat niya ang tingin mula sa kanyang repleksyon papunta kay Rexon.

            “Kuya--- Ooops.” Pareho silang nagulat ni Rexon nang pumasok din sa banyo si Marquis na mabilis din na lumabas.

            “Damn.” Mabilis siyang iniwan ni Rex at sinundan ang kapatid nito. Hindi pa rin niya mapigilan na titigan ang kanyang sarili sa salamin. She’s admiring herself for the first time, yes, for the first time. “Tiarra, kainin mo ang pagkain.” Narinig niyang utos nito sa kanya. Muli siyang napangiti sa kanyang sarili.

             

            KANINA pa siya pasilip-silip sa labas ng opisina ni Rexon dahil gabi na at gusto na niyang umuwi. Low battery na rin ang kanyang cellphone kaya wala na siyang mapaglibangan sa loob ng opisina nito. Kanina pa umalis si Rexon at hindi na ito muling bumalik pa. Sinabi ni Marquis na may pinuntahan lang ito at babalik din kaso gabi na pero wala pa rin ito. Nagpasya siyang umuwing mag-isa, wala naman sigurong kakain sa kanya kapag lumabas siya, right? She can’t remember her way home but she will definitely find her way. Ang gagawin lang niya ay ang makipagpatintero sa mga tao para hindi siya makita.

            Busy ang mga tao sa loob ng shop kaya hindi rin mapapansin ng mga ito kung umalis man siya. Paglabas niya sa coffee shop ay parang bigla niyang gustong pumasok muli pero paglingon niya ay nanayo ang kanyang mga balahibo sa dami ng taong pwedeng sumalubong sa kanya.

            “Kaya mo ito Tiarra.” Hinawakan niya ang bracelet na may iba-ibang gemstone. Paborito niya iyon dahil kahit na wala sa ayos ang mga nakahilerang bato ay nailagay niya ang mga gemstones na gusto niya. Hinanap niya ang carnelian at hinawakan iyon. “Give me strength.” Dinala niya sa labi at humiling. She’s really weird putting all her trust to a stone but it somehow gives her relief knowing that she’s not alone, she’s with her stones.

            Carnelian stone is about action and it provides a powerful boost to the wearer’s willpower, with the physical energy and drive to back it up. She needs its power.

            Iginala ni Tiarra ang mga mata sa buong paligid, lihim siyang namagha sa ganda ng paligid. The soft street lights lighten the dark night. Maraming mga establishments na noon lang niya nakita, may mga grocery stores, restaurants, convenience stores, may playground sa tabi ng isang malaking clubhouse. May mga naliligo sa swimming pools, marami din ang naglalaro ng basketball and volleyball.

            Nagsimula na siyang maglakad-lakad hanggang makarating sa may flowershop. Mas lalo siyang namangha sa kanyang nakita. Maganda ang mga pictures ng Blooms Station na naka-upload sa facebook and instagram account ng kanilang subdivision pero mas maganda pa rin sa personal. Sa tabi ng flowershop ay may ice cream shop, kung may dala siguro siyang pera ay baka bumili na siya but she’s already full at wala siyang pera. Ipinagpatuloy niya ang kanyang paglalakad hanggang sa makarating sa isang bakeshop slash cake shop. Sumilip siya mula sa labas at nakita ang babaeng kumausap sa kanya kanina. The cakes and pastries really looks good.

            Hindi niya alam kung ilang oras siyang palakad-lakad, hinahanap niya ang mga pamilyar na daan na pwedeng magtuturo sa kanya kung saan ang bahay ng kanyang kapatid. Kinuha niya ang cellphone at sinubukan iyon na i-on pero talagang dead battery na. Wala ng pag-asa! Kung saan-saan siya nakakarating at inaamin na niya sa sarili niya na naliligaw na siya. Pwede naman siyang huminto sa isa sa mga establishment na kanyang madadaanan ang itanong kung saan ang daan ng kanilang bahay.

            Her brother is the president of the village’s homeowner’s association kaya sigurado siyang may alam kung saan ang bahay nila. She memorized their block and lot number. Marahan siyang napabuntong-hininga dahil mukhang hindi sapat ang carnelian pangpaboost ng energy.

            “Pet shop.” Kulang nalang ay lundagin niya ang isang pet store na kanyang nadaanan. Gawa sa salamin ang labas ng shop kaya nakikita niya ang mga naka-display na mga animals doon. Napangiti siya habang tinitingnan ang mga ito, may mga pusa at aso. Gustong-gusto niyang mag-alaga ng aso, she loves dogs kaya lang ay nahihiya siyang sabihin sa kapatid niya na bilhan siya nito o kaya naman ay utusan itong bilhan siya with her own money.

            “Hello.” Isang cute na cute na white maltese puppy ang nakakuha ng kanyang pansin. Idinikit ng aso ang paw nito sa salamin at idinikit naman niya ang hintuturo dito. Nagbark ito na para bang tinatawag siya nito. “Hi.” Gustong-gusto niya itong kargahin at halikan. Paikot-ikot na naglilikot ang aso sa cage nito na tila ba nakikipaglaro sa kanya. “Huh!” nagulat nalang siya ng may biglang humawak sa braso at natagpuan niya si Rexon. Pinagpapawisan ito na tila ba tumakbo ng ilang milya.

            “You—you!” naghahabol ito ng hininga. Nakaramdam siya ng pag-aalala dito dahil mukhang aatakehin na ito.

            “A-are you okay?”

            “Bakit ka ba umaalis ng hindi nagpapaalam?!” galit na tanong nito sa kanya, actually, sinisigawan na siya nito. “Paano kung may masamang nangyari sa iyo kung hindi kita naabutan?” pulang-pula ang mukha ng lalaki pero sa halip na ma-offend ay may mainit na bagay na humaplos sa kanyang puso. He really looks so worried.

            “So-sorry. A-akala ko kasi ay matatagalan ka pa kaya umalis na ako dahil gabi na rin.” That’s the longest sentence she had said so far. “Sorry.” Hingi uli niya ng paumanhin dito.

            “You crazy woman.” Hinawakan nito ang magkabilang braso niya at mahina siyang niyugyog. “Don’t do it again or your brother will kill me.” Ahh, now she understands why she feels comfortable when she is with him. Para itong kuya niya, another version ng kanyang Kuya Timothy.

            Ang kapatid kasi niya ay sinusunod ang lahat ng gusto niya but this guy, pero si Rexon ay pinipilit siyang gawin ang mga bagay na hindi kayang ipilit ni Timothy.

            “He-he won’t.” natigilan ito ng ngumiti siya dito. “He won’t kill you, I’ll kill him first.” Habang naglalakad ay nag-iisip na rin siya ng paraan para makaganti sa kuya niya. “A-are you still mad? If not, can you bring me home?” bumuntong-hininga ito.

            “Let’s go.” Hinawakan siya nito sa palad at hinila sa main road. “I am going to get my car--.” Hinila niya ito.

            “Pw-pwede bang ituro mo sa akin ang daan from here to my house?” gusto niyang bumalik sa pet store para bilhin ang asong iyon. Lumingon siya at tinitigan ang tuta na nakatingin din sa kanya. “Is it walking distance?” tumango ito. “Thank you.”

            Tahimik na naglakad ito habang hawak pa rin ang palad niya. Rexon’s warmth makes her relax, mas relaxing pa nga keysa kay Timothy. Laking pagtataka niya ng mabilis silang nakarating sa may area nila, sa phase nila! Kung kanina ay tila inikot na niya ang universe at hindi pa rin matagpuan ang kanilang street pero ilang turns lang ay nandoon na sila sa may area nila.

            Itinuro niya ang pamilyar na bahay, kahit na magkapareho ang designs ng mga bahay doon ay mabilis niyang naalala ang sa kanila. Well, ilang taon din siyang nakatira doon kaya siguro ganoon. “My house.” Maliwanag ang loob ng bahay kaya alam niyang nasa loob lang ang kanyang kapatid. Nang nasa tapat na sila ay binitiwan na ni Rexon ang kanyang palad. Gusto sana niyang magreklamo pero wala ng dahilan para hawakan siya nito. Tiningnan lang siya ng lalaki at tumango bilang pamamaalam.

            “Rexon.” Mahinang tawag niya dito. Lumapit siya dito at kinuha ang kaliwang kamay at isinuot ang bracelet na gawa niya dito. It looks weird on him. “Th-thank you.” Bumukas ang pintuan.

            “There you are—awwww.” Nasapo ng kapatid ang tiyan nito dahil mabilis niya itong nilapitan at sinapa doon. “Siopao--- I’m…” tinaasan lang niya ito ng kilay at pumasok na sa bahay. Iniwan niya ang dalawa sa labas at bahala na si Rexon sa kapatid kung gusto man nitong suntukin ito sa pang-aabalang ginawa nito sa kanya.

            Napatitig siya sa kanyang palad na hawak nito kanina at napangiti. “Well, Tiara. Today is quite an adventure.” Usal niya sa kanyang sarili dahil hindi rin niya alam kung kailan uli siya makakalabas ng kanyang mahiwagang kweba. Sa tagal ng panahon na nasa loob lang siya ng kwarto at bihira lang gawin ang paglalakad ay na-appreciate niya ang paglalakad sa labas kanina. Nakakapagod ang makipag-usap sa mga totoong tao pero hindi naman siya sobrang natakot, na-overwhelm lang siya dahil nga hindi siya sanay.

            Mag-iipon siya ng maraming lakas ng loob at energy para lumabas muli, gusto niyang gawin uli iyon ng mag-isa. Napangiti uli siya at naisip na pasalamatan ang kapatid dahil sa pagpilit nito sa kanya.

            Siguro gusto niyang lumabas kaya lang ay natatakot siya sa mga taong manghuhusga sa kanya at kung ano ang masabi nila sa kanyang pamilya. She’s just too scared and it affected her self-esteem but so far ay walang ganoon na nangyari sa kanya. Ang lahat ng taong nakasalamuha niya ngayon ay mababait at kinausap siya ng matino.

            “Nag-o-overthink lang ba ako?” mahinang tanong niya sa kanyang sarili. “Should I change?”

            Napahikab siya habang nag-iisip. “I’ll think about it.”

TBC

PHOTO CTTO


<3 <3 <3
A/N: Today is a mix emotion day for me, I walk so far just to get some chocolates. Literally, WALKED FAR!

LOVE, 
INANG