Black Magic 5 - Write Love: 8 - SURRENDER

8 – SURRENDER

            HINDI alam ni Jada kung anong gagawin niyang approach para makausap si Hanz. Nahihiya siyang basta nalang itong lapitan lalo na ngayon na mas lumilinaw ang tunay na nararamdaman niya para sa binata. Wala siyang feelings kay Hanz – dati! Pero habang tumatagal ang interaction nila ay napagtanto niyang babae rin pala siya, at tulad ng ibang babae na nahuhumaling kay Hanz ay may ganoon rin siyang tendencies.

            “Jada Kyrene, leash yourself girl. Know your place, hindi ka dapat nagpapadala sa nararamdaman mo dahil tulad ng ibang babae hindi ikaw ang tipo ni Hanz para seryosohin.” Ouch! Ang tanga lang talaga niya, sinasaktan niya ang kanyang sarili.

            “Meow.” Napatitig siya sa kagigising na si Leo at napangisi ng malaki. Kinuha niya ang pusa mula sa higaan nito at hinimas ang balahibo nito.

            “Leo, kailangan ko ng tulong mo.” Tinitigan lang siya ng pusa na para bang naghihintay na utusan niya. Mukhang bibigay na rin ang utak niya dahil pati inosenteng pusa ay idadamay niya sa kanyang kalokohan. “Hindi kalokohan ang humingi ng tawad.” Depensa niya sa kanyang sarili. Bumaling uli siya sa pusa. “Leo, pwede ka bang mag-akyat bahay sa bahay ni Hanz? Tapos hahanapin kita kunwari doon, please.” See, she’s really a  genius. Dapat ay bigyan siya ng Nobel Prize. “Kailangan ko lang mag-sorry sa lalaking iyon.” kinarga niya si Leo dahil kahit ayaw nito ay pipilitin niya itong mag-akyat bahay. Kahit na siya ang magpapasok sa alaga sa bahay ng lalaki.

            “Meow.” Pilit na umaalis sa kanyang pagkakayapos ang alaga, mukhang ayaw nitong makipagcooperate sa kanya.

            “Please, Leo. Sa dami ng kasalanan mo sa akin at least ito man lang ang maitulong mo. This is for my peace of mind.” Pakiusap niya dito.

            Lumabas siya kahit na kinakagat na siya ni Leo sa braso niya ay wala siyang pakialam. Naglalakad na siya papunta sa bahay ni Hanz ng makasalubong niya si Heart ang barangay chairman sa kabilang barangay pero ka-subdivision niya.

            “Lacey!” masayang bati nito sa kanya. Nasanay na rin siyang tinatawag siya ni Heart ng Lacey kaya hindi na niya ito sinasaway. “Mabuti at nandito ka, hindi ba ikaw ang secretary ng homevillage association?” tumaas ang isang kilay niya.

            “Ako ba?” takang tanong din niya.

            “Yes, you are. Papunta na rin ako sa bahay mo dahil may pakiusap ako sa iyo.” Kumunot ang kanyang noo habang nakatitig dito. Minsan ay natatakot siya kay Heart dahil palagi itong nakangiti kahit na galit na galit. She actually reminds her of a character from the movie Emoji. May inilabas itong isang nakatuping papel at ibiniga sa kanya.

            “Ano iyan?” takang tanong niya.

            “Solicitation letter.” Ibinigay nito ang sulat sa kanya na agad niyang kinuha. Dahil sa kanyang ginawa ay nagawang makatakas ni Leo mula sa kanyang pagkakayapos. Hinayaan na rin niya ang kanyang pobreng pusa baka malamog na ito ng tuluyan sa kanya. “Sabi nila friend mo si Hanz, medyo badmood kasi si Hanz nitong mga nakaraang araw kaya walang gustong lumapit sa kanya. Pwede mo bang ibigay iyan sa kapitbahay natin?”

            Mukhang hindi na pala niya kailangan pang hingan ng tulog ang alaga niyang pusa dahil may paraan na siya para makalapit sa lalaki.

            “We are not in good terms pero susubukan kong ibigay ito sa kanya.”

            “Thank you so much Lacey, you’re such an angel. Mauuna na muna ako dahil may kailangan pa akong bigyan ng solicitation letter para sa outreach program natin this Sunday. By the way attendance is a must, kung aabsent ka kailangan mong mag-donate ng twenty thousand pesos kaya be there.”

            “Ang laki naman ngayon ng padulas mo.”

            “Of course, ang makikinabang niyan ay ang mga scholars ng subvision natin kaya mabuti ng sigurado.” Pagkaalis ni Heart ay mabilis siyang nagtungo sa bahay ni Hanz. Ang totoo ay sobrang lakas ng puso niya habang papalapit sa bahay nito. Alam niyang nasa bahay lang ito dahil day-off nito ng araw na iyon at kung bakit niya alam, sa tagal na nilang magkapitbahay ay may alam na siya kahit paano sa schedule nito. Napahawak siya nang mahigpit sa papel na ibinigay ni Heart, hindi iyon pwedeng mawala sa kanyang mga kamay dahil iyon ang susi niya para makausap ang binata.

            “Here it is.” Aniya sa kanyang sarili. Nakabukas ang mababang gate kaya agad siyang nakapasok. Kinatok niya ang pinto ng kapitbahay. Naka-ilang katok na siya nang mapagtantong may doorbell pala ang bahay nito kaya iyon ang napagtrip-an niya.

            “What the hell!” malakas na mura ni Hanz nang buksan nito ang pintuan. Nagkasalubong ang makakapal na kilay nito habang nakatingin sa kanya. “What?” malamig nitong tanong. Hindi man lang siya nito tinanong kung bakit halos sirain na niya ang doorbell ng bahay nito.

            “May ipabibibigay si Heart.” Ibinigay niya ang papel na hawak dito. Biglang naumid ang kanyang dila at hindi niya mahanap ang tapang na kanina pa niya iniipon habang nakatitig sa mukha nito. He doesn’t look so please to see her. Pakiramdam niya ang bumulusok sa kanyang sikmura ang kanyang puso at parang nagkaka-hyperacidity na yata siya.

            Kinuha ni Hanz ang papel at binasa, bigla itong pumasok ng bahay pero hindi sinara ang pintuan. Pagkatapos ng ilang segundo ay bumalik na ito at itinupi na uli ang solicitation letter, may palagay siyang doon nito nilagay ang donation nito.

            “May kailangan ka pa?” malamig nitong tanong habang inaabot sa kanya ang papel. Bumuka ang kanyang bibig pero agad din niya iyong tinikom at umiling. Wala na siyang lakas ng loob na kausapin ito, tuluyan ng umatras ang kanyang tapang.

            “Salamat--.” Sinara nito ang pintuan kaya mas lalo siyang nanlumo. Mukhang tama nga ang sinabi ni Heart, he’s not in good mood lately. Dapat yata ay hindi siya pumayag na harapin si Hanz ngayon dahil sa nakita niyang reaksyon nito ay parang natatakot na tuloy siyang lapitan at kausapin ang binata.

            Mamatay ka nalang na inuusig ng konsensya mo Jada. Suhestiyon ng kanyang konsensya. Naglakad na siya palayo sa bahay ni Hanz, hindi niya kaya… para kasing may malaking palad na pumipiga sa kanyang puso. Napahawak siya sa kanyang dibdib…

            I surrender, I won’t feel this kind of feel kung hindi ko siya gusto. Mukhang kulang ang salitang ‘gusto’, she’s falling in love with him and it hurts like hell.

            “BAKIT ba ang tagal mo? Ikaw nalang yata ang hinihintay para makaalis na tayo.” Salubong sa kanya ni Czarina. Napakamot siya ng ulo dahil matagal siyang nakatulog kagabi dahil may tinatapos siyang nobela kaya hindi agad siya nagising na ayon sa oras.

            “Sorry na, may tinapos kasi akong nobela.” Hingi niya nang paumanhin sa kapitbahay slash kaibigan.

            “Sige na, doon ka nalang sa bus may free space pa doon. Masikip na kasi dito sa van.” Tumango siya dahil mukhang siya nalang yata ang hinihintay nito, sa pagkakaalam niya ay may tatlong tourist bus ang maghahatid sa kanila na napag-utusan na mag-volunteer sa kanilang quarterly medical mission and outreach program. Ang mga ‘fines’ na nakukuha sa kanila mula sa paglabag ng batas at hindi pagsunod ng memorandum na sine-set ng homeowners at ng kanilang mga leaders ay ginagamit para sa mga program na tulad nito.  Kaya nga kahit na nagrereklamo sila sa laki ng pinapatong ni Heart ay hindi na rin sila nagrereklamo dahil alam naman nilang hindi kurakot ang kanilang mga leaders at nakikita nila ang transparency ng budget.

            “Saan na iyong dalawang bus?”

            “Nauna na, ang van at ang bus nalang ang may free space kaya hinintay ka namin. Hindi pwedeng wala ka doon dahil alam mo naman na markado ka na ni Heart sa dami ng mga absences mo tuwing may meeting at get-together activities tayo.”

            “Akyat na po ako.” Umakyat na siya sa bus at inikot ang mga mata, nagdugtong agad ang kanyang kilay nang mapagtantong puno na ang bus. Tulog na rin ang mga tao doon, alas kwatro ng umaga ang call time nila at sigurado siyang hindi morning person karamihan ng kanyang mga kapitbahay. Naglakad-lakad siya sa aisle nang dumako ang mga mata sa bakanteng upuan pero agad na natigilan nang makilala ang katabi ng bakanteng upuan. Si Hanz! Naka-sunglasses ang lalaki pero alam niyang gising ito, mabilis nitong nilagay sa bakanteng upuan ang bag nitong dala at bumaling sa labas ng bus na para bang sinasabing ayaw siya nito doon.

            Humugot siya ng malalim na hininga at nagtuloy-tuloy sa paghahanap ng vacant spot pero puno na iyon kaya bumalik nalang siya sa may driver’s area.

            “Kuya, doon nalang po ako sa van sasakay. Wala na po palang vacant.” Mahinang ani niya sa driver dahil ayaw din niyang magising ang mga kapitbahay na tulog na sa lakas ng kanyang boses.

            “Pero Ma’am may bakante--.”

            “Bababa na po ako. Sorry po at naghintay kayo ng matagal dahil sa akin.” Hingi niya nang paumanhin. Wala itong nagawa noong bumaba na siya at pumunta sa van.

            “Bakit ka bumaba?” takang tanong ni Czarina.

            “Wala ng bakante doon.” Mas lalong kumunot ang noo nito habang napatingin sa papalayong bus.

            “Anong wala? Tama naman iyong count ko ah.” Napasilip siya sa van nagsisiksikan na rin ang mga tao doon at kapag sumiksik pa siya ay siguradong hindi na sila makakahinga.

            “Huwag kang mag-alala, may nalimutan din ako sa bahay at kailangan kong kunin. Kung hindi pa ako bumaba ay hindi ko maalala ang cellphone at wallet ko.”

            “Ha? Uuwi ka pa?”

            Tumango siya at ngumiti dito. “Mauna na kayo, hindi naman malayo ang pupuntahan natin kaya makakasunod pa rin ako. Just tell Heart na susunod ako.” Diskumpyado ang mukha ni Czarina kaya ibinigay niya ang backpack niya. “Dalhin mo ang bag ko para sure na pupunta ako.” Mabilis namang kinuha nito ang kanyang bag.

            “Make sure na pupunta ko or else alam mo na ang mangyayari sa iyo once malaman ni Heart at ni Tatay Ben na wala ka doon.”

            “Opo!”

            “Bilisan mo.”

            Tumango siya. “Alis na kayo siguradong hahanapin kayo ni Heart doon.” Wala itong nagawa kundi ang iwanan siya doon. Kaya niyang magcommute papunta sa venue dahil hindi naman bulubundukin ang kanilang pupuntahan. Tinanaw niya ang papalayong van at kinapa ang cellphone na nakasuksok sa loob ng kanyang bulsa.

            Kinapa niya ang coin purse sa kabilang bulsa, mabuti nalang at nagseseparate siya ng pera in case of emergencies. Malakas siyang napabuntong-hininga at inalala ang nangyari kanina sa van.

            “Sa palagay ko ay galit pa rin siya sa akin.” Bulong niya sa kanyang sarili. “Kung galit siya sa akin ang childish naman niya masyado pati upuan ay pinagkakait niya, akala naman niya ay gusto kong tumabi sa kanya buwisit siya.” Iyong guilt na nararamdaman niya ay unti-unting nagtratransform into inis.

            Know your place, Jada Kyrene. Utos ng maliit na boses sa kanyang utak. Yes, she should know her place.

            “Damn this pain.”

<3 <3 <3

Photo CTTO

A/N: Happy reading!
TBC